©2008, 2009, 2010 Alle rechten voorbehouden
Stadswandelingen & Geschiedenis
InZicht
Een wandeling door de geschiedenis van het eiland Texel.
Het waddeneiland Texel.
Texel is het grootste Nedrlandse waddeneiland.
Het is het eerste van een lange rij eilanden die zich uitstrekt voor de kusten van Nederland, Duitsland en Denemarken.
Eigenlijk bestaat Texel uit twee eilanden: Texel en Eijerland, die gescheiden werden door een geul: de Slufter.
In 1630 werden beide eilanden met elkaar verbonden door een stuifdijk.
De grens tussen deze twee delen is op het eiland nog heel goed waar te nemen.
Texel: de Noordzee neemt en de zee geeft.
Vroeger bestond Texel uit een diluviale kern en een smalle schoorwal met duinen ten westen daarvan.
De Westen was in de 13e eeuw het belangrijkste dorp van Texel.
Doordat het dorp via een slenk in verbinding stond met de Noordzee, werd het voornamelijk door vissers bewoond.
In de 14e eeuw is de slenk door het verstuivende duinzand geheel dicht gestoven.
De bevolking verliet het dorp en trok naar Den Hoorn en De Koog.
De verlaten huizen werden afgebroken.
De kerktoren van De Westen hield echter nog eeuwen stand en werd pas in 1859 afgebroken.
Het Torenhuis aan de Westerweg is het enig overgebleven huis van dit dorp.
Langzamerhand is stukje voor stukje op de zee veroverd en zo ontstonden de dertig gemeenschappelijke polders, die met de kern het oude land vormen.
Uit deze karakteristieke eigenschap van het eiland bemerkt men duidelijk dat de eigenlijke kern van het eiland hoger ligt en anders van structuur is dan de omringende gebieden.
De kracht van de natuur is een factor waar altijd rekening mee gehouden moet worden.
Ondanks alle technische kennis en inzet van het modernste materieel, zal men altijd tegen de zee moeten blijven strijden.
Door zware noordwester stormen verdwijnen regelmatig tientallen, soms honderden meters duin in zee.
Door middel van helm aanplant, strekdammen en zand suppletie wordt voorkomen dat de duinenrij steeds smaller wordt.
Bij zand suppletie wordt zand uit zee opgezogen en op het strand gespoten.
Een kwetsbaar punt bevindt zich bij de vuurtoren.
Bij de ingebruikname van de vuurtoren in 1864 was de afstand tot de zee nog ongeveer 3.000 meter.
Dit duinen gebied is geheel weggeslagen; de vuurtoren staat er alleen nog dankzij een beschermende asfalt glooiing.
Door de aanleg van een strekdam breidt het strand bij de vuurtoren nu weer uit.
In het zuiden van het eiland, bij de Hors, wordt het eiland echter steeds groter, doordat elders weggeslagen zand daar weer afgezet wordt. Aan de oostzijde van het eiland is inmiddels de gehele Waddendijk op Deltahoogte (7,45 m boven NAP) gebracht.
